Epidemie na przestrzeni dziejów

Epidemie chorób zakaźnych na stałe wpisały się w dzieje ludzkości. Dawniej towarzyszyły człowiekowi nieustannie, powracały z zadziwiająca regularnością, rozprzestrzeniały się błyskawicznie i zbierały śmiertelne żniwo. Przekleństwem średniowiecza była dżuma, w czasach nowożytnych często pojawiała się czerwonka, tyfus i ospa prawdziwa. W XIX w. ludność dziesiątkowała cholera, jej ofiarą padł m.in. Adam Mickiewicz. Wiek XX to przede wszystkim grypa „hiszpanka”, która na całym świecie zabiła od 50 do 100 mln.

Pokonanie bądź ograniczenie chorób zakaźnych można uznać za jeden z najważniejszych sukcesów ludzkości. Przełom nastąpił w końcówce XVIII w. Wynaleziono wówczas szczepionkę i dostrzeżono związek między chorobą a brakiem higieny. Od tego czasu rozpoczęła się budowa nowoczesnych wodociągów i kanalizacji, wprowadzano przepisy zabraniające wylewania nieczystości na ulicę, a także rozpoczęto kontrolę jakości wody i sprzedawanej żywności.

W zbiorach WiMBP zachowały się materiały świadczące o stałym zagrożeniu wybuchem epidemii  w Polsce. Władze starały się zapobiegać niebezpieczeństwu, poprzez wydawanie zarządzeń sanitarnych, promowanie zdrowego stylu życia i szczepionki. Najlepiej udokumentowany, w postaci zachowanych dokumentów życia społecznego (obwieszczenia, zarządzenia, odezwy i ulotki), jest okres dwudziestoletnia międzywojennego.

Z treścią tych materiałów można zapoznać się w prezentacji – zobacz